Piotr Godek, Pocałunek śmierci (KPW 74)

Zapraszam na recenzję powieści kryminalnej z elementami metafizycznymi pod tytułem ,,Pocałunek śmierci”. Piotr Godek, czyli kryjąca się pod pseudonimem Stefania Osińska, opowiada czytelnikowi historię osnutą na bardzo popularnych wątkach w latach 20. XIX wieku. Otóż w salonie państwa Darzyckich odbywa się seans spirytystyczny. Rolę medium odgrywa panna Wanda, której przepowiednie do tej pory sprawdzały się w stu procentach. Lekka i przyjemna atmosfera wynikająca z zabawy w przywoływanie ducha staje się w jednej chwili napięta i niepokojąca, gdy w transie medium przekazuje ostrzeżenie niejakiemu Józkowi – powinien się mieć na baczności , gdyż doktor Raczyński i prokurator Winder będą chcieli go skrzywdzić. Mimo dramatyzmu sytuacji, uczestnicy seansu, wydają się nie przejmować sytuacją. Co prawda zastanawiają się, o kogo może chodzić, gdyż mąż pani Darzyckiej i brat jednego z gości, pan Żablicki nazywany profesorem, mają na imię Józef, jednakże po krótkim okresie zmartwienia wszyscy szybko wracają do porządku dziennego. Przekonani są bowiem o tym, że skoro przyjaźnią się od wielu lat, to nigdy nie mogliby wyrządzić żadnemu z Józków krzywdy. Jednakże po jakimś czasie w bardzo tajemniczych okolicznościach z biura oficera wywiadu, a mianowicie majora Józefa Darzyckiego, giną akta niejakiego Mariana Mowikiewicza, który był podejrzany o szpiegostwo. Poza tym wokół majora zaczynają się dziać dziwne rzeczy – ktoś w mundurze generała włamuje się do centrali wywiadu, a Darzycki zostaje znaleziony nieprzytomny właśnie w generalskim uniformie. Mimo, że jest całkowicie niewinny, to przełożeni majora decydują się go aresztować i oskarżyć o szpiegostwo. W jego wersję wydarzeń wierzą tylko nieliczni, z żoną Darzyckiego na czele. Piękna pani Irena zrobi wszystko, aby uratować męża przed najsroższą grożącą mu karą. ,,Pocałunek śmierci” to powieść napisana w świetnym stylu, która gwarantuje niezapomniane chwile. Wartka akcja, zaskakujące momenty, zgrabnie upleciona sieć intryg, które pogrążają majora Darzyckiego, to tylko niektóre z argumentów mających Was namówić do sięgnięcia po tę powieść. Autorce udało się stworzyć powieść interesującą, pełną zaskakujących momentów, której po prostu nie można odłożyć na bok. Z jednej strony czytelnik śledzi osobisty dramat państwa Darzyckich zmagających się nie tylko z fałszywymi oskarżeniami, ale również odtrąceniem ze strony ludzi, którzy do tej pory byli ich przyjaciółmi. Z drugiej strony obserwujemy zagmatwane intrygi osób, którym między innymi zależy na pogrążeniu majora. W tle widoczne są ludzkie rozterki i dramaty zmieszane z namiętnościami, którym folgują sobie niektóre postacie. Jeśli jesteście zatem ciekawi, komu i dlaczego zależało na zdyskredytowaniu majora oraz, czy panna Wanda jest prawdziwym medium, to koniecznie przeczytajcie tę powieść. Stefania Osińska okazuje się bowiem niezwykle utalentowaną, jak na tamte czasy, pisarką, której udało się stworzyć zawiłą intrygę, której rozwiązania wprost nie można się doczekać. Mimo, że uwaga czytelnika skupiona jest przede wszystkim na Irenie i Józefie Darzyńskich, to postacie drugiego planu są tak dobrze skonstruowane, iż wywołują w odbiorcy szereg różnych emocji. Okazuje się bowiem, że pisarka była świetną obserwatorką ludzkich zachowań i w bardzo interesujący sposób potrafiła pisać o emocjach i motywacjach działań podejmowanych przez postacie, które stworzyła. W jej powieściach tematyka kryminalna była ciekawie uzupełniana wątkami romansowymi, a nawet psychologicznymi. Z tego też powodu śmiało można porównywać jej kilka powieści do twórczości Marka Romańskiego, czy Antoniego Marczyńskiego, gdyż są napisane na podobnym poziomie. To niemalże zaskakujące, że nie udało się jej osiągnąć sławy na tym niewielkim poletku, jakim w latach powojennych było powieściopisarstwo o tematyce kryminalne. Dlatego nie pozostaje mi nic innego, jak tę powieść polecić :-)